Onze renster Margot mocht zondag 4 augustus voor het eerst starten in het Belgische tenue en dat bij niet zomaar een wedstrijd. Zij vertelt over haar ervaring van de olympische spelen, het olympische dorp, de wedstrijd zelf en hoe haar Belgische landgenoot 3e werd.
Race insights van Margot:
‘Mijn Olympische Journey. Ik zou er een boek kunnen over schrijven, maar beloof het kort te houden 😉
Ik ben nog steeds aan het nagenieten van deze geweldige ervaring en vind het best wel moeilijk om al deze gevoelens in woorden te omschrijven.
Uiteindelijk is een Olympische wegrit ook gewoon ‘maar’ een koers, maar er kwam zoveel meer bij kijken. De volledige Olympische beleving was fantastisch, je loopt constant toppers tegen het lijf en het is bizar hoe toegankelijk iedereen is. Het Olympisch dorp kan je echt wel vergelijken met een dorp die onafhankelijk op zichzelf draait en waar alles in teken van atleten staat, van gekke massagestoelen tot culinaire hoogstandjes, je kunt het zo gek niet bedenken! Ik kwam ogen en tijd te kort om alles te bekijken en op te nemen.
De dagen voor de koers ben je vooral bezig met trainen, eten, slapen en word je enorm in de watten gelegd door de begeleiding. Daarnaast ben je enorm betrokken bij andere sporten en leef je heel erg mee met andere Belgische atleten, het wederzijds respect voor iedereen die hier staat is dan ook heel groot. De dag van de koers was enorm speciaal! Voor de allereerste keer mag ik een nummer opspelden op een Belgisch snelpak, sta je aan de zijde van topfavoriete Lotte en vertrouwde West-Vlamingen Julie en Justine en word je enorm gesteund door vrienden/ familie en supporters die massaal meeleven. Ondanks de favorietenrol van Lotte heerste vooral een ontspannen sfeer. We hebben alle vier hard gewerkt om hier in topvorm te staan dus nu was het vooral focus en genieten!
De eerste 90km verliepen uitstekend volgens plan: We reden alert samen voorin, Lotte oogde ontspannen en zelf had ik een super gevoel op de fiets. Richting lokale ronde steeg de nervositeit, verkeerde moment verkeerde plek en ik klapte vol op een verkeerseiland… Daar sta je dan in de wielerwedstrijd van het grootste sportevent ter wereld, balend, een gevoel dat ik niemand toewens… Tussen mijn vorige val en nu zaten 40 koersdagen zonder het asfalt te raken en dan vloek je diep vanbinnen waarom het net nu op zo’n speciale dag moest gebeuren. Ik kon snel de knop omdraaien en proberen terug te knokken. De koers brak net open en ik kwam al snel tussen geloste rensters en het werd onmogelijk om nog voorin te raken.
De massale opkomst in hartje Parijs was fenomenaal, je fietste door een geluidsmuur die je de pijn in de benen deed vergeten. Lotte liet nog maar eens haar wereldklasse zien en werd heel knap derde! Zo schrijft ze wielergeschiedenis en is ze de eerste Belgische wielrenster die ooit een Olympische medaille pakt in de wegrit.
Achteraf overheerst vooral trots en dankbaarheid om dit alles van heel dichtbij te mogen meemaken! ‘s avonds werden we uitgenodigd in het Belgium House en hebben het goed gevierd! De laatste dagen hebben we nog ten volle genoten van de olympische beleving en zijn we gaan kijken naar de atletiek, ‘moeder der sporten’ in het indrukwekkende Stade de France en zagen we Duplantis het wereldrecord verbeteren, opnieuw kippenvel!
Kortom, het grootste sportevenement ter wereld: geknokt, gestreden en enorm van genoten! Heel dankbaar om hier deel van uit te mogen maken!’
